Schoolbezoeken

Vandaag stonden de schoolbezoeken op het programma.
De eerste school die we bezochten was de Grasmere Primairy School.
Een school gelegen in de wijk Hackney, met een gemeleerde bevolking van voornamelijk blanke met een grote variëteit aan kinderen van allochtoonse afkomst.
Vanaf het moment dat we het schoolplein opliepen maakte de school al een bijzondere indruk op ons. Het plein was niet alleen kleurig ingericht, maar op de tegels en muren waren spelletjes gemaakt die direct invloed hadden op de dingen die ze leren; letters, getallen, kleuren, vormen etc.

Bij binnenkomst van de school viel vooral de kleurige en ietwat chaotische inrichting op.
Luizen hebben ze duidelijk geen last van in London, want de jassen en tassen hingen allemaal over elkaar. Wel kwam een sterke, vrolijke sfeer naar voren. Het is een school die meteen een prettig gevoel achterlaat.
We begonnen met een gesprek met de adjunct van de school. Hij vertelde ons over de situatie waarin de populatie leeft. Veel ouders werken beide en de kinderen gaan ongeveer 15u per week naar de opvang. Ook de opvang is binnen de school geregeld.
Als school gaan ze uit van de kwaliteiten van de kinderen op gebieden die kinderen kunnen stimuleren in hun leren, een soort MI.
Tweemaal in de week, op woensdag en vrijdag kunnen kinderen deelnemen aan verschillende workshop: voetballen, hardlopen (halve marathon), dansen, cricket, koken, naaien, kunst etc.
Kinderen hebben zelf aangegeven waar hun interesses liggen en waar ze graag aan willen deelnemen. Dit gebeurt groepsoverstijgend, met maximaal 9 leerlingen per workshop.
Daarnaast hebben ze twee momenten in de week waarbij ze aandacht besteden aan het presenteren van hun talenten en vaardigheden met de hele school. De kinderen van elke klas presenteren dan waar ze mee bezig zijn in de klas en kinderen die iets speciaals geleerd hadden werden dan in het zonnetje gezet. Ook de allerjongsten deden hieraan mee, hierbij hielp de leerkracht met de verwoording ervan.
Na het gesprek met de adjunct en later ook de directeur, zijn we de klassen ingegaan.
De allerjongsten waren met hun vrije keuze activiteit bezig, ondertussen waren er kinderen bezig het thema verjaardag. Het leek ongestuurd, echter om de beurt kregen ze individuele ondersteuning en begeleiding. Er heerste een vrolijke sfeer en kinderen leek het niet eens op te vallen dat we met 8 volwassenen in hun klas stonden.
Daarna bezochten we een muziekles. Alle kinderen hadden een blokfluit en luisterden aandacht naar de leerkracht. Op verschillende manieren werd de muziek aangeboden met vooral aandacht voor de notenwaarde. Iedereen was ontzettend gemotiveerd en ook hier werden we niet eens opgemerkt.

Er was een dansles in de gymruimte/ kantine. Kinderen reageerden heel spontaan na de les, waren geïnteresseerd en nieuwsgierig. Ze hebben ons zelfs meegenomen naar het andere schoolplein, waar de jongere kinderen hun pauzetijd doorbrachten.
Op het plein viel weer de inrichting op. Het was ruim, kleurig en er heerste een gezellig sfeertje. Er was een groot afdak en er waren bankjes waar kinderen tijd voor zichzelf konden nemen. De muren waren beschilderd, schilderwerkjes waren gemaakt door kinderen zelf.
Er stond een lange maar keurige rij in de hoek van het plein, waar kinderen fruit konden ophalen, dat ze wasten en gingen opeten.
In alle opzichten was het een geweldige ervaring hier rond te lopen en kinderen op zo’n ontwapenende manier kinderen te zien spelen. Er waren grote bakken ingericht als tuintje, een groot speeltoestel werkte als “open” scheidingwand tussen het plein voor de allerjongsten en de onderbouwers.
Toen we weg wilden lopen kwam een klein meisje met een grote taalachterstand ons halen. Ze pakte onze hand en vroeg iets onverstaanbaars. Ze wilde ons vertellen dat haar vriendinnetje pijn had. En het meisje leek zo te vertrouwen op onze hulp. Een heel mooi en vooral waardevol moment!
Als afsluiting gingen we naar een oudste groep. Zij waren intensief bezig geweest met ICT.
De opdracht was om een film te maken met alle mensen die daarvoor nodig zijn en in alle rollen die daarbij horen. Ze hadden alles tot in de puntjes uitgewerkt. Scripts geschreven, rollen verdeeld, personages gecreëerd, gefilmd en geëdit met muziek en animaties.
Ze vertelden tegen welke problemen ze waren opgelopen en welke emoties dat opriep. Maar vooral dat ze er veel van geleerd hadden en wat ze een volgende keer anders zouden doen.
Later presenteerden ze ons meer dingen waar ze mee bezig waren geweest. Zoals lessen over techniek/ wereldoriëntatie waarbij kinderen via ICT werden uitgedaagd om met digitale meetinstrumenten onderzoekjes te doen, zoals het meten van temperaturen en welke materialen het beste isoleren bij bepaalde temperaturen, het effect dat het eten van chocolade (suikers) op je hart hebben en de effecten van je leeftijd en gezondheid daarbij.
Kinderen presenteerden zich zonder moeite, waren trots op wie ze zijn. Gaven aan dat ze hun best deden om uit te blinken op het gebied dat bij hun paste, of dat nu sport, muziek of dans was.
Het was alsof deze leerlingen het als een voorrecht ervaren dat ze mogen leren.
De tweede school die we bezochten lag iets verderop, in een achterstandswijk.
De school deed van de buitenkant erg vervallen aan. Er hing bij de ingang een bord met de percentages van op tijd komen en aanwezigheid per groep.
Er was een aparte receptie bij wie iedereen zich moest melden.
Eenmaal in de school zag het er mooi en gestructureerd uit. Zeer kleurig weer, maar alles wat ophing was gelamineerd en vooraf goed afgewogen.
We werden ontvangen in een mooi ingericht lokaal, met ook weer alle stof gelamineerd aan de muren. Daar werden we ontvangen door het hoofd van de school. Een jonge vrouw, die zelf 6 jaar voor de klas had gestaan op de school, vanaf het moment dat het niet goed ging met de school tot nu, waarbij de school uitblinkt in de leerprestatie van de kinderen.
Vanaf het eerste moment werd ons duidelijk dat structuur in deze school leidend is. De leerkrachten bepalen wat goed is voor de kinderen en daarboven bepaalt de directie wat de leerkrachten moeten doen.
Met stickers gaven leerkrachten de doelen aan, maar ze hadden ook stickers met feedback op het werk. Deze stickers werden door de leerkrachten zelf gemaakt. Leerkrachten schreven aanvullingen in rood in de schriften van de kinderen en de kinderen mochten vragen/ opmerkingen schrijven aan de juf met een groene pen. Bij de kleuters vroegen we later of ze wisten wat op de stickers stond, die op hun truien waren geplakt, maar ze wisten eigenlijk niet waarom ze de sticker hadden gekregen.
Na het gesprek gingen we klassen bezoeken. Elke klas zag er hetzelfde uit. De muren waren verdeeld in vakken. Er was een muur waar alles van wiskunde hing, een met taal en een met geschiedenis. Aan touwtjes hingen woorden in het Frans, de taal die de kinderen allemaal leren als tweede taal.

Daarna zagen we een ICT les, waarbij de leerkracht een digitale toets had gemaakt, die de kinderen individueel via de computer moesten maken. Het kwam niet erg innovatief over en ook het enthousiasme was niet bij alle kinderen te ontdekken. Toch waren de leerkrachten er erg enthousiast over. En over de voorzieningen viel niks te zeggen; er waren maar liefst twee royale computerruimtes!
Alle kinderen moesten verplicht één boek per week uitlezen thuis. Daarna moesten ze er vragen of een quiz van maken. Dit werd allemaal bijgehouden in een webbased computerprogramma. Volgens het hoofd van de school vinden kinderen dit erg leuk om te doen.

Conclusie ICT op de eerste school meer in projecten, de tweede school stonden veel computers, waarvan op een minimale manier gebruik van wordt gemaakt.